Sonbahar günlerini bir ân gözlerinizi yumun ve bakışlarınızda canlandırın. Hayaliniz size nasıl bir tabiat filmi seyrettirir? Sizi bilmem, ben bu filmi şöylece tasvir edebilirim. Soluk bir güneş... Sararmış yapraklar... Günü sessizliğine boğan durgun, ılık bir hava. Böyle günler, genç kızlara gamlı, ruh ezen, aşk ilham eden melankolik tesirler telkin eder. Genç kadınlar da bu tesir ve telkinin uzağında değillerdir. Ruh öyle bir fizik varlığa sahiptir ki, bunu hiç bir zaman bedenin diğer uzuvlarıyla ölçmeye imkân yoktur. İnsan ihtiyarlar, çöker, biter ama, ruh tükenmiyen, yıpranmıyan, ihtiyarlamıyan hattâ ebediyetine inanılan bir varlıktır. Din, sosyal inanışlar, tıp ve edebiyat da bunu böyle izah etmiyor mu? O lıalde ben size bu romanımda bir sonbahar ve bir ruh hadisesinin türlü sahnelerini bir tarih devresi ve zemini içinde derlemeye çalışacak, hem de masalını anlatacağını...
etem İzzet benice

---